ماراتن ۲۲ ماهه پرستاران در ایام سخت سلامت
رژیم آسان: شیفت های کاری طولانی، کار سخت، فشرده و پر استرس با لباس هایی که حتی حرکت کردن با آنها دشوار می باشد، قراردادهای استخدامی که هر سال نگران تمدید آن هستند، حقوق هایی که متناسب با زحمت و سختی کارشان نیست و... همگی یادآور شغلی است که در ایام سخت و نفس گیر کرونا با این که خودشان حال خوشی نداشتند اما بر بالین بیماران ماندند و بار دیگر صحنه های ایثار و فداکاری را در مراکز درمانی رقم زدند؛ پرستارانی که همچنان بار میهمان ناخوانده ای که از اسفند ۹۸ به ایران آمده را بر دوش می کشند...
به گزارش رژیم آسان به نقل از ایسنا، درست از ۶۶۲ روز قبل بود که زندگی ها رنگ و بوی دیگری گرفت؛ رنگی به سیاهی روزهای تاریک کرونا؛ چه عزیزانی که پر کشیدند و امیدهایی که از دلها رخت بربست، از یکدیگر فاصله گرفتیم تا مبادا نزدیکی مان به هم دیگر به انتهای جدایی ختم شود و...
در تمام این مدت میهمان ناخوانده ای در بین ما جا خوش کرده بود که همه چیز را دستخوش تغییرات بزرگ و سخت کرد. به خود آمدیم و دیدیم غم بر دل هایمان نشسته و سایه ترس و مرگ بر سر شهر طنین انداز شده بود؛ با این وجود اما استقامت ادامه داشت.
چشم باز کردیم و دیدیم در بحبوحه جنگی تمام عیار با این منحوس نامرئی گرفتار شدیم؛ در این شرایط اما عشق و امید، ریشه در باور زنان و مردانی داشت که در مقابل تندباد غریب کرونا ایستادند و خود سپر بلا شدند تا جان ها از گزند این بلای نامرئی دور بمانند.
نهال امید ما این روزها ریشه در خون و باور زنان و مردانی دارد که از ۶۶۲ روز قبل تابحال هنوز زندگی به کام شان شیرین نشده است. دشوار می باشد شاهد جان دادن کسانی باشی که می دانی عزیز جان خانواده ای هستند و مجبور باشی پیام رسان خبر پرکشیدن شان باشی، دشوار می باشد در ایام نخست بدون تجهیزات مقابل دشمنی سینه سپر کنی که نمی دانی از کجا به تو حمله خواهد کرد، دشوار می باشد روزها یا حتی ماه ها خانواده ات را نبینی که مبادا عاملی برای گرفتای شان شوی، دشوار می باشد هوا باشد و زیر لایه ها ماسک، نفس کم بیاوری...
در شرایطی که با گسترده شدن واکسیناسیون کرونا اندک اندک به سمت زندگی عادی بازمی گردیم، اما هنوز هم هستند کسانی که مثل روزهای نخست هجوم این دشمن، در سنگر مقاومت ایستاده اند. کسانی که با هر تغییر رفتار ویروس و عدم رعایت ما، دل نگران می شوند که مبادا شاهد تکرار روزهای سختی باشند که صدها نفر جان می باختند و کاری از دست شان برنمی آمد؛ روزهایی که همکارانشان هم پا در مسیری بی بازگشت گذاشتند و آسمانی شدند.
پرستاران این روزها بیشتر از ۲۲ ماه است که در لباس هایی سخت و سنگین یاری رسانِ بیمارانی هستند که نفس هایشان به شماره افتاده است و همچنان هم نگرانند تا مبادا برخی سهل انگاری ها و عادی انگاری ها و البته سویه جدید بیماری، منجر به موج آفرینی مجدد و تکرار خاطرات روزهای سخت و طاقت فرسا شود؛ آنهم در شرایطی که جسم و روح شان خسته است و شاید دیگر تاب و تحمل روزهای ابتدایی را نداشته باشند.
به مناسبت روز پرستار هم صحبت پرستار جوانی شدیم تا از آنچه در این زمان بر او و همکارانش گذشت برایمان بگوید.
رضا محمدی _ سرپرستار ICU کووید۱۹ بیمارستان مدائن در گفتگو با ایسنا، به یادآوری روزهای نخست ورود کرونا به کشور می پردازد و می گوید: من از روزهای اول کرونا در ICU کرونای بیمارستان مدائن در سمت سرپرستار مشغول فعالیت هستم. روزهایی که به شدت سخت بر ما گذشت، در شریطی که حتی وسایل حفاظت فردی معمولی هم نداشتیم یا شیلد و ماسک به سختی گیر می آمد به بیماران خدمت عرضه می کردیم. در ایام نخست همه غافلگیر شده بودند و آموزش اولیه به پرسنل صورت نگرفته بود و باید خودمان در چنین شرایطی جا می افتادیم. آن روزها اطلاعات ما و همه مردم از بیماری خیلی کم بود. نمی دانستیم اگر به خانه بیاییم خانواده هایمان در خطر هستند یا خیر؟ و هرکدام از ما شاید حدود ۱۴ تا ۲۰ روز را در بیمارستان ماندیم تا شرایط به شکل نسبی روشن تر شود.
او با یادآوری این که در ایام نخست چشم انداز روشنی از کنترل بیماری، درمان و واکسیناسیون آن مقابل ما نبود، ادامه می دهد: آن روزها تنها بر نگرانی ما افزوده می شد و این درحالی بود که در مقابل چشمان ما همکاران دیگرمان به کرونا مبتلا می شدند، گرفتار از کار افتادگی می شدند و یا جان خویش را از دست می دادند. به هر ترتیب از این شرایط سخت گذر کردیم و کم کم علم نسبت به کووید۱۹ افزایش پیدا کرد، نوع مراقبت و درمان را به خوبی اجرایی کردیم، تجهیزات فردی در اختیارمان قرار گرفت و روزنه های امیدی از ساخت واکسن پدیدار شد.
او که خودش هم در طول این زمان دو بار به کرونا مبتلا شده است، باردیگر به سختی روزهای بی اطلاعی از بیماری اشاره می کند و می افزاید: کرونا با تمام سختی های خود اندک خاطرات خوب هم برایم به جا گذاشت. بخش ICU کووید۱۹ معمولاً بیماران بدحال بستری می شوند و در این بخش فوت بیماران در سنین مختلف را زیاد می بینیم. اما خاطره خوبی دارم که در ارتباط با یک آقای ۷۰ ساله با درگیری ریه است که در ICU با حال عمومی تاحدودی مساعد بستری بود.
او ادامه می دهد: روزی این بیمار با کمک بهیار در حال خوردن غذا بود که سرفه هایش شروع شد و تا به بالین او برسیم دیدم ایست تنفسی نزدیک است. تلاش کردم تا آن زمان که تیم احیا برسد، لوله تنفس مصنوعی را برای بیمار بگذارم و او را به دستگاه تنفس مصنوعی وصل کنم. بعد از ۴۸ ساعت بیمار به هوش آمده و کم کم توانستیم دستگاه را از او جدا نماییم. این مورد که توانستم به تنهایی به داد یک مریض با شرایطی که شرح دادم، برسم واقعا سبب شادمانی و انرژی مثبت من شد. معمولاً کسانی که به چنین شرایطی می رسند مانند این است که بر لبه تیغ باشند، همه چیز نسبی می شود و بسته به سیستم ایمنی و بافت های بدن شان اگر مشکل داخلی نداشته باشند، امیدواری بیشتر می شود. نمی توان گفت هر کس زیر دستگاه تنفس مصنوعی برود بطور قطع فوت می کند، اما شرایط امیدبخشی بسته به شرایط خود بیمار متفاوت می باشد.
محمدی با اشاره به حدود ۱۲ سال سابقه پرستاری اش در پاسخ به سوالم که آیا در روزهای کرونا هیچگاه به ذهنش رسید که شغل پرستاری را رها کند یا خیر؟، با صراحت می گوید: به هیچ عنوان فکر رها کردن شغلم از ذهنم گذر نکرد. من از ابتدا به نیت قبولی در رشته پرستاری کنکور دادم تا قبول شوم و تحصیل کنم درحالیکه برخی به دلایلی مانند به حد نصاب نرسیدن رتبه کنکور این رشته را انتخاب می کنند. پس واضح است که از ابتدا با آگاهی و علاقه قلبی حرفه پرستاری را انتخاب کردم و از شغلم لذت می برم. کارم بخشی از زندگی من است حتی با این که کرونا شرایط بسیار سختی را برای من و همه همکارانم رقم زد، اما از علاقه من به شغلم کم نشد.
او با اشاره به مشکلات فعلی خود و سایر همکاران پرستارش، می گوید: قول افزایش حقوق تا ۱۰۰ درصد در حالی به ما داده شده که افزایش حقوق ما حدود ۲۰ تا در نهایت ۴۰ درصد بود. قانون تعرفه گذاری سالیان سال است که تصویب شده است و اجرایی نمی شود؛ در حالیکه اجرایی شدن قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری به ایجاد انگیزه کار کردن و افزایش حقوق پرستاران کمک می نماید و می تواند از مهاجرت پرستاران بکاهد و همینطور از اختلاف فاحش حقوق پرستاران با سایر گروههای پزشکی جلوگیری می کند.
محمدی با یادآوری شرایط سخت شغل پرستای، ادامه می دهد: از طرفی مبحث بازنشستگی قبل از موعد چندین سال اجرایی شد اما چندین سال جلوی آنرا گرفتند و گفتند به سبب کمبود نیرو و مهاجرت ها نمی توان بازنشستگی قبل از موعد داشت. عدم تبدیل وضعیت پرستاران مشکل دیگری است و باید به دنبال این باشیم که تبدیل وضعیت طرحی به قرارداری، رسمی و پیمانی صورت گیرد ولی هیچ همکاری صورت نمی گیرد.
او درمورد پرداخت حقوق، می گوید: فکر می کنم همه چیز به روز است ولی به روز بودن به این قیمت صورت گرفت که از ابتدا و انتهای خیلی چیزها زده شد تا مدت زمان معوقات کاسته شود و به روز شود. اصلا پرداختی تحت عنوان پاداش کرونا به پرستاران پرداخت نشده است و تنها میزان ساعات محدودی حق کرونا تعلق گرفت. بعنوان مثال به ما ماهانه ۳۰ ساعت حق کرونا می دادند که شاید یک میلیون تومان هم نمی گردد. از طرفی متاسفانه علیرغم این که مقرر شده بود نظام پرداخت حقوق تغییر کند اما در خیلی مراکز تغییر نکرده است.
او مشکل امنیت شغلی را عامل دیگر نگرانی پرستاران می داند و می گوید: پرستاری که سالانه به صورت قراردادی استخدام می شود طبیعتا امنیت شغلی ندارد؛ چون هر سال این ترس را دارد که عذر او را بخواهند و شغلش را از دست بدهد. از آغاز کرونا فقط قول هایی برای تبدیل وضعیت شنیدیم اما عملی نشده است؛ امیدواریم بتوانیم با رسمی شدن، امنیت شغلی برای خود ایجاد نماییم.
وی با اشاره به این که با شروع واکسیناسیون کرونا افت چشم گیر موارد کرونا را شاهد بودیم، ادامه می دهد: خوشبختانه تا قبل از آغاز واکسیناسیون هم مردم به خوبی پروتکل ها را رعایت می کردند اما حالا با واکسیناسیون می بینیم که اغلب مردم ماسک نزدند و این درحالی است که واکسن ایمنی نسبی می دهد و ۱۰۰ درصد ایمنی ایجاد نمی کند و باید برخی محدودیت ها برقرار باشد.
او می گوید: شخصا با بازگشایی مدارس بخصوص برای افراد زیر ۱۲ سال مخالف هستم چون امکان دارد عوارض جدی برای این گروه سنی داشته باشد. در اروپا حدود شش ماه قبل شرایط خیلی خوبی داشتند و بازگشایی ها انجام شد و همه چیز به خوبی پیش رفت تا این که حالا شاهد یک پیک عظیم از کرونا در این کشورها هستیم. امکان دارد با کاهش تأثیر واکسن و کاهش میزان رعایت ها باردیگر پس از عید نوروز ما هم چنین اتفاق مشابهی با اروپا را تجربه نماییم. بنا بر این باید فکر آن شرایط را هم داشته باشیم.
محمدی، حداقلی ترین کاری که مردم می توانند برای کنترل شرایط انجام دهند را پوشش ماسک می داند و تاکید می کند: متاسفانه هنوز هم هستند کسانی که واکسن نزدند و بعد از مبتلا شدن به کرونا کارشان به بخش های مراقبت ویژه می رسد. بین ۵ تا ۱۰ درصد کسانی که واکسن نزدند، هنوز به این شکل سخت مبتلا می شوند. کسی که واکسن بزند و به بیماری مبتلا شود، علایم خیلی خفیفی خواهد داشت و احتمال زنده ماندنش بسیار بالا است؛ اما کسی که واکسن نزده است طبیعتا درگیری ریه بالا و... را تجربه می کند. وقتی پای صحبت این افرادی که واکسن نزده اند و کارشان به ICU می رسد، می نشینیم همگی می گویند اعتقادی به واکسن نداریم و از عدم تزریق واکسن هم پشیمان نیستند.
او با اشاره به خاطرات تلخ و بیشمار ایام کرونا از جانباختن بیماران، می گوید: به واسطه مسئولیتم مجبور بودم خبر فوت بیماران به خانواده هایشان را بدهم که کاری به شدت سخت بود. این که با خانواده ای تماس بگیری و بگویی پدر، مادر یا فرزندتان فوت شده است اصلا کار راحتی نیست. یکی از دفعاتی که مجبور بودم حامل این خبر ناگوار باشم را هیچ وقت از یاد نمی برم. آقایی حدودا ۴۵ ساله در بخش مراقبت های ویژه بستری بودند که همه کارهای این بیمار را پسر ۱۷ ساله اش انجام می داد و ما شاهد نگرانی ها و زحمات این فرزند برای پدرش بودیم. در مقطعی از بیماری خدا را شکر کم کم شرایط بیمار رو به بهبودی رفت و حتی توانست راه برود اما از بد روزگار و به سبب عوارض کرونا این بیمار گرفتار تشنج شده و به دنبال آن گرفتار خونریزی مغزی و در نهایت مرگ مغزی شد. زمانی که قرار بود این خبر را به فرزند او بدهم واقعا شرایط روحی خوبی نداشتم، اما راهی هم جز اعلام این خبر نداشتیم. هنوز هم با یادآوری این اتفاق تلخ آزرده خاطر می شوم.
او افزود: طبیعتا در این زمان کرونا کادر درمان و پرستاران بخصوص افراد در رابطه با بخش های کرونایی از نظر روحی و روانی تحت تأثیر صحنه های غم انگیز مرگ و جان دادن افراد بودند و این مرگ و میرها در فضای بسته بیمارستان بر روحیه ما اثر گذاشته است. بسیاری از دوستانم که بعد از حدود دو سال من را می بینند از من می پرسند چرا انقدر اخلاقت عوض شده؟ چرا پرخاشگر شدی؟
محمدی در انتها صحبت هایش می گوید: اینها طبیعی است چون نمی دانند ما چه سختی هایی کشیدیم که پس از دو سال دارد عیان می شود. درخواست داریم در بعضی موارد برای پرستاران و خانواده هایشان که آنها هم در معرض خطر مبتلا شدن قرار داشتند تسهیلات قائل شوند، امکانات سفرهای زیارتی و سیاحتی و استراحت کردن برای پرستاران نکته بسیار مهمی است. از طرفی بسیاری از همکاران ما به روانشناس نیاز دارند که هر بیمارستان باید این امکان را برای پرستاران خود فراهم آورد.
منبع: easydiet.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب